నిన్ను నిన్నుగా ప్రేమించుటకు…

Love after Love
-Derek Walcott

The time will come
When, with elation,
You will greet yourself
arriving at your own door,
in your own mirror
and each will smile at
the other’s welcome,
and say, sit here. Eat.

You will love again the stranger
Who was your self.
Give wine. Give bread,
Give back your heart to itself,
To the stranger, who has loved you
all your life, whom you ignored
for another, who knows you by heart.
Take down the love letters
From the bookshelf,
The photographs, the
desperate notes, peel your
own image from the mirror.
Sit. Feast on your life.

*

ఈ కవిత అడ్రస్ చేస్తున్నది ఎవరిని? అతడినా, ఆమెనా?

ఈ కవి చెబుతున్న ‘స్ట్రేంజర్’ కు జెండర్ ఉన్నదా?

బాధ్యతల బరువు మోతలతో అలసి, బదులుదొరకని పిలుపులతో విసిగి, ఆశాభంగాలతో కుంగి, అవసరాలుతప్ప అనుబంధాలు లేని ఒక అంచుదాకా నడిచి- సేదదీరటానికి తమదైన ఒక చోటుకోసం ఆలస్యంగానైనా వెతుక్కుంటున్న అందరినీ కదా!

ఆ స్థితి చాలాసార్లు “ఆమె” లది అవుతుంది. కొన్నిసార్లు “అతడు” లది కూడా!

సెల్ఫ్ లవ్! నిన్ను నీవే ప్రేమించుకోడం!

సాహిత్యంలోనే కాదు, ఇటీవలి కాలంలోని అనేక సందర్భాల్లో ఈ భావన తరచుగా వినబడడం దేనికి సూచిక?

మొన్నటి బాధ్యతలు, నిన్నటి ఆదర్శాలు మనకు నేర్పింది “నీ” నుండి నువ్వు విస్తరించమని కదా!

వ్యక్తిగతం నుండి సమూహం లోకి ప్రవహించమని కదా!

నిన్ను నువ్వు కాదు- సమూహాన్ని ప్రేమించమని కదా?

విశ్వప్రేమ, వసుధైక కుటుంబం, రక్తసంబంధంకన్నా చిక్కనైన వర్గసంబంధం- వీటిని కదా ప్రేమించాం?

స్నేహంలో, ప్రేమలో, సాహచర్యంలో, కలిసి నడిచే ఆదర్శాల్లో, “నిన్ను నిన్నుగా ప్రేమించుటకు” మనుషులు దొరుకుతారని కదా నమ్మాం!

ఇప్పుడెందుకు అన్ని సంబంధాలమీదా అపనమ్మకం వినబడుతోంది? “నీ నీడే నీకు తోడు” అనే నైరాశ్యం కనబడుతోంది?

నిజమే, వాడుకుని పారేసే వస్తువులతో మార్కెట్లు మనల్ని ముంచెత్తుతున్న కాలంలో ఉన్నాం. మనిషి వస్తువుకన్నా చవకైన సందర్భంలో నిలబడ్డాం. అవసరాలే మానవ సంబంధాలను నిర్దేశించిన సందర్భాలు గతంలో అసలే లేవని కాదుగానీ, అదే సార్వత్రిక సూత్రమైన సమయాన్నిప్పుడు చూస్తున్నాం. ఇప్పుడిక మానవ సంబంధాల రక్షణకు వ్యవస్థాగతమైన ఏ నిర్మాణమూ పూచీ పడదు. స్వీయరక్షణ తప్ప మార్గం లేదు.

సరిగ్గా ఇక్కడే, ఇందుకే- నిన్ను నువ్వు మిగుల్చుకోమనే హెచ్చరిక అవసరం అవుతోంది.

ఇంతకూ ఈ “స్వీయ ప్రేమ” స్వరూపం ఏమిటి?

మతతాత్వికతలు చెప్పిన ఆత్మ జ్ఞానమా? వ్యాపార నాగరికత చూపిన నార్సిసిజమా? పోటీ ప్రపంచం నేర్పిన పరుగు పందెమా? వాటిలో జవాబు దొరకకనే కదా ఇప్పుడు ఈ వెదుకులాట!

గతం మనకు నిర్దేశించిన మార్గాల్లో అడుగు మోపేముందు, బాధ్యతల బరువు మూటను తలకెత్తుకునే ముందు, లోకం బహూకరించే ముళ్ళ కిరీటాన్ని స్వీకరించేముందు… మన శక్తిని, సంసిద్ధతను, ఇష్టాయిష్టాలను అంచనా వేసుకున్నామా? అపురూపంగా భద్రపరచుకున్న మన హృదయాన్ని అనర్హులకు ధారపోశామా? అర్థరహితమైన త్యాగాలకు పాల్పడి అవమానపడ్డామా?

కుటుంబంలోనైనా, బయటి సమాజంలోనైనా అడుగడుగునా సరిచూసుకోవాల్సిన విషయాలుకదా ఇవి!

మన వైఫల్యాలకు, నిరాశలకు మూలాలు ఇక్కడే కదా!

ఇన్ని వడపోతల తరువాతనే కదా నిక్కమైన నిన్నునువ్వు ఆనవాలు పట్టేది? ఆ నిన్ను నువ్వు కాపాడి, గౌరవించి, విమర్శించి, నీకునువ్వొక ప్రేమలేఖ రాయనిదే నీ మాటలకైనా, చేతలకైనా అర్థం ఎక్కడిది?